|
[เพลงรัก]
ทุกลายเส้นดนตรีที่พาฝัน
สุดจะกลั้นอาทรสมรพี่
เมื่อเย็นย่ำค่ำลงในพงพี
เสียงดนตรีขับกล่อมล้อมใจเรา
แล้วร่ำร่ำรำพึงเป็นหนึ่งเสียง
พลอยเลียบเลียบเคียงเคียงเพียงรักเก่า
แต่ทว่ารักนี้ที่บางเบา
ถ้าโขดเขากั้นขวางหนทางไกล
คงไม่อาจส่งใจให้ไปถึง
กี่คำซึ้งหนึ่งนั้นก็หวั่นไหว
แม้พี่ฟังยังคิดสกิดใจ
เพลงรักไร้มนตร์ขลังฝังใจเธอ
แต่ครานี้พี่ตรมจมห้วงรัก
หลงว่ายวักวนเวียลเพียรใจเพ้อ
กี่เช้าค่ำจำเรียงเพียงละเมอ
ก็เหมือนเกร่อเกลื่อนไปในโลกา
จบบทเพลงเชลงลักษณ์สลักกลอน
เฝ้าคิดถึงอรชรน้องข้า
ยิ่งเพลงโศกเพลงเศร้าเคล้าน้ำตา
เหมือนอยู่ห้วงเสน่หาก็น่าอาย
หนึ่งเพลงล้ำต่ำต้อยน้อยใจนัก
หลงใฝ่ฝักฝันไปให้ใจหาย
เลืองชำแลดอกฟ้าน่าเสียดาย
มิเด็ดได้เกินใจจะไขว่คว้า
โอ้ว่าอนิจจาพาที
เพลงรักพี่ฝากไปในเวหา
จะส่งถึงโฉมฉันกัลยา
ก็หารู้ดูได้ในฆัมพร
จะได้รับหรือเปล่าเฝ้าฉงน
เป็นกังวลไกลไกลไม่อาจถอน
ถึงได้รับแล้วใจละไมงอน
จะเคืองค่อนรอนร้างอย่างไรกัน
หรือชะแม่แลดูจะรู้สึก
พินิศนึกสู่สมอารมณ์ฝัน
ก็มิอาจเดาได้ในพิมพ์พรรณ
บัดเดี๋ยวนั้นจะลุกนั่งแล้วชังเรา
ณ นาทีที่คิดอนิจจา
ถึงเพลงพร่ำพรรณนาว่าเหงาเหงา
ต่อพวกพ้องผองเพื่อนมาเยือนเรา
ที่ซึมเศร้าคือเหงาจิตคิดถึงน้อง
ในอ้อมกอดของพี่ที่ไหนไหน
เหมือนทรามวัยไม่ฝันจะหมั่นปอง
หมื่นเพลงรักเพลงซึ้งรำพึงฝัน
แม้นจอมขวัญอยู่ไกลไม่สนอง
ก็เพียงพี่เพ้อไปในทำนอง
จะเห็นพ้องต้องกันฉันใดเอย
|